Uitgeverij TIC, Maastricht

Iech ging mer gewoen ’ne computercursus volge. Teksverwèrking. Want sinds kort höb iech zoe e dink meh ’t waor zjus esof ’t daorin spookde. Zelde deeg heer wat iech wouw. Soms ginge de lètterkes ’t eunderste bove stoon, soms ’t echterste veur en eine kier ginge ze gewoen op ’n aander plaots stoon. Toen kraog iech e gaans aander verhaol estot iech in gedachte had. En ’t waor ouch nog zjus esof ze miech stoonte oet te lache vaanachter dat glaas. Iech raakde finaal de klöts kwiet. Raozend waor iech daan op dat dink. Verdorie! Zoe’ne deure pröl! Dao had iech wel miljoene penne veur kinne koupe! En nog sjoene ouch!
En toen op ’ne daag stoont ’n advertentie in de gezèt. Dao woort ’ne cursus teksverwèrking gegeve, speciaal veur sjrievers. Want oet ’n opiniepeiling waor gebleke tot väöl sjrievers prebleme hadde mèt de lètterkes in hunne computer. En daorum hadde ze veur die lui ’ne cursus oontwikkeld. Dee woort gegeve op e kestiel in ’n röstige umgeving boe ze daan ouch nog ’ne hieleboel inspiratie koste opdoen. Door middel vaan verhaole en gediechte te sjrieve koste ze ziech daan oefene in dat programma.
"Dao gaon iech nao tow," zag iech tege miene maan, "dat is zjus wat iech nudig höb."
En mèt e koffer vool goje mood bin iech vertrokke.
Meh mèt e koffer vool aventure bin iech trökgekome.
’t Is miech good gelök um dat ‘spook’ oet miene computer te jaoge, meh zoe af en touw brik miech nog wel de kawwe zweit oet es iech trökdeenk aon die daog.
En toch... toch zouw iech nog wel ’ns trök wèlle goon, meh iech dörf neet good allein.
Zouw...zouw iech diech ’ns vertèlle wat miech dao allemaol gebäörd is? Daan kinne v’r later misjien same ’ns...?
Meh daan mooste miech wel belaove totste gein nachmerries krijgs. Of totste miech geis oetlache.
Aofgesproke?
Allee, daan luuster mer.

’t Begint al es iech dao arriveer.
Mèt tot iech de laon vaan ’t kestiel inrei euvervèlt miech e geveul vaan: hei bin iech al ’ns gewees. Zoonder tot iech ’t miech ech bewus bin stop iech en stap oet. Oonder miene sjoon veul iech ’ne steketige bobbel dee laangzaam oeterein kwebs. Tegeliekertied ruuk iech de bittere geur vaan wèl kerstaanjele. ’t Is ’n groete laon mèt aon beidskaante kerstaanjelebuim, zjus es wie bij dat kestiel boe iech vreuger vlakbij gewoend höb. Iech loer um miech heen en zeen tot de dikke buim ’t zonleech filtere. Op de groond daanse zonnevlekke en twie klein meidskes perbere die te vaange. De ein is klotzwart vaan haor en de aander sniewit. Ze make sprung wie oetgelaote veulekes en daanse zoe de gaanse laon door. Inèns blieve ze stoon. ’t Is of ze nao get luustere. Iech loer nog ’ns good en daan begint mien hart te kloppe wie ’ne raozende. Dat zien mien zusterke en iech! Ze loere nao miech en lache, daan steke ze hön han de loch in en renne...Weg zien ze. Achter miech toet ’ne oto. Iech versjrik miech en iech drei miech um. Jussus, iech staon midde in de laon en iech haw de aander oto’s op. Die lui zalle wel deenke! En ’t is ouch nog beginne te regene. ’ne Ieskawwe wind blaos door de kaal novembertek. Razelend stap iech in en rij nao de parkeerplaots, pak me koffer en loup gaw nao binne. Dao maak iech kènnis mèt de aander lui vaan de cursus.
D’n ierste daag höbbe v’r us allein mer bezig gehawwe mèt de computer. Stökske bij bitsje woort us oetgelag wie veer de mach euver de lètterkes mooste kriege. Hiel intressaant! En wie iech ’s aovens in de ‘fumoir’ get zaot te oefene sjreef iech zoemer dit gediechske op de computer.