Uitgeverij TIC, Maastricht

Fragment:
Katja
Soms, ’nen hielen inkele kier kom iech ze örgens tege, jong manslui die es koejong bij mich in de klas höbbe gezete. Meistal herkinne zij miech ’t ierste. Iech bin daan wel door de jaoren heen awwer gewore, meh me geziech sjijnt amper veranderd te zien. Zoe blijf iech veur hun de juffrouw vaan toen.
Veur miech is ’t, al zeen iech mer eine vaan hun, of plots de hiel klas weer veur mich steit. Of ich staon weer op ’t plein veur de stasie in Heerle. Wieväöl kier höb iech dao in werkelikheid stoon wachte tot d’n trein binneleep of de bösse aon d’n tunnel langzaam aofremde.
Met klein gruupkes kaome de jonges op mich touwgeloupe.
"Hoi, juffrouw."
Pas es iech ze allemaol roontelum mich had, trokke v’r same op sjaol aon. Lès euverveel miech die herinnering wel hiel erg. Zoonder einigen opzat stoont iech plotseling vlak veur de poort vaan de sjaol. In ’n flits zaog iech m’n jonges achterein de lange gaank binnegoon. Josje en Dréke veurop. Ze lepe altied hand in hand, esof ze ’ne speciaole band met ein hadde. Misjien umtot ze mongooltjes waore en althans uterlik väöl opein leke. Vaan karakter versjèlde ze hiel erg met ein. Dréke gedroog zich zier eigezinnig terwijl Josje zjus erg volgzaam waor.
Iech bewoonderde de ma vaan Dréke. Es heer ’t op zien heupe had, kós heer z’n ma tot wanhoop bringe, daan waor niks in hoes veilig veur ’m.
Achter hun kaom Alain, ’ne lange, smalle balenger vaan veertien dee gein hoeg verwachtinge vaan z’n klasgenoten had. "Sufferds zijn ’t, allemaal," waor ze vas gezèkde. En um z’n wäörd krach bij te zètte en z’n eige bij veurbaat oet te zundere volgde daan: "Denk erom, ik ben niet zo, ik hoor niet op deze school, vraag maar aan broeder Direkteur."
Noe waor Alain e grensgeval. Heer woort regelmaotig getest, had gesprekskes mèt de psycholoog, moch in ’n apaart book wèrke, en dat beteikende veur häöm genóg um zich bove de andere te veule. Jaomer genóg veranderde dat niks aon ’t feit tot heer neet nao ’n gewoen sjaol kós.
Heer waor ouch degene gewees dee met dat verhaol euver die witte poes waor koumen aonzètte. Dat waor gewees op ’ne straolende mörge vlak veur de paosvekantie.
"Vanmorgen hè," reep ’r opins door de klas, "toen ik met de auto naar school kwam," met z’n ma achter ’t stuur, "lag een dooie kat of zoiets op de weg. Hier vlakbij. Mijn moeder zei, die hebben ze kapotgevaren."
Negetien paar vraogende ouge vol angs en oongeluif keke nao.miech. Edere jong had wel ’n kat, ’ne vogel of e knijnske thoes, z’n allerdierbaarste bezit.
Alain z’n opmerking snooj mich daan ouch door de ziel. Meh nog veur iech kós reagere reep Josje versjrik: "Wacht eens even" Z’n stum bubbelde.
De hiel klas keek op. "Wat voor kleur had die poes?"
Alain trok verveeld z’n sjouwers op. "Wit, gewoon wit."
Josje klemde z’n vuuskes um ’t täöfelke. "En was ze echt dood?"
Iech zaog z’n ouge vol traone loupe, ze sjitterde wie klein stare.
Alain zaog dat neet, heer zag botweg: "Ze had bloed in haar bek en hele stijve poten" Z’n wäörd völde de klas met stèlzwiege en oontzètting.
"Ja, maar had ze ook een zwart vlekje op haar kopje?" Josje z’n stum waor nog mer e gefluuster. "Mijn Katja is gisteren opeens weggelopen" Oondaanks ze beperk dinkvermoge kós heer toch einig verband zien.
Dréke neve ’m keek langs ’m door, toen zag ’r met groete opluuchting: "Mijn Thera is niet wit, die is helemaal rood."
Iech kós ’t neet langer aonhure en loog of ’t gedrök stoont: "Oooch, die witte poes hier op de weg, ja die heb ik ook gezien. Nee, die had geen zwart vlekje op haar kopje."
Josje keekde ’t oet: "Dan is dat ook mijn Katja niet!" Z’nen oetroop waor ’ne sjriew vaan blijdsjap en bevrijding. Ze gans geziechske straolde.
Wie ’t weier is gegaange weet iech neet mie. ’t Is al zoe lang geleie. Meh toen iech dao lès stoont, aon die poort, vroog iech miech toch aof of eine vaan hun ’t nog zou wete. Josje zelf misjien? Iech wis ’t bekans zeker. Katja waor z’n groete leefde, z’nen hiele wereld.

Mestreech, Marie Catherine Plantaz