Home      Niet meer leverbaar      Verhäölselkes oet de boum LiLiLi 25
 

 

Titel: Verhäölselkes oet de boum
Auteur: Gaston Chambille
ISBN: 90-76043-36-1
Pries: € 11,30
 

Fragment:
De Clojn
Celestin waor ’nen aordege vent, dee eigelek gein vleeg koed kós doen. Wel waor ’t ’ne koejong ierste klas en daobij dèks hiel erg geisteg.
Es keend al maakde heer mèt alles wat ‘r hoort of aander lui zagte, flawweköl of ’r bedach z’ch ’n fóv dao-op. ’t Waos dus neet vreemp tot ’r wie ’r groet waor, dat gewore is wat z’n mam altied al tege ’m gezag had: "De bis ‘nen echte clojn, menneke!".
Wie, jaore later op ’ne goje kier, ’ne cirk in ’t stedsje z’n tente opsloog, waos zie besluut gaw genome. Heer pakde ze köfferke, zag: "Dag Mam, iech bin eweg" en trok mèt de cirkuslui mèt.
Iers waos heer menneke veur alles: heer moos wèrke wie e peerd: de bieste voor en water geve, helpe de tente opzètte en aofbreke, alles moos ’r kinne enÿ ’r kós ’t.
Al gaw neumde ze ’m dao zjus wie z’n Mam. "Boe is clöjnsje?" repe de cirkuslui es get fout ging.
Toen gebäörde ’t. Op zekeren daag, kós Pipipètsje, d’n echte clojn vaan Cirk Hoelahoep neet mie op z’n bein stoon, zoe kraank waor ’r, wis d’n directeur z’ch geine raod mie. D’n opperstalmeister stèlde toen veur um "menneke veur alles" in te sjakele. Protestere holp neet. Of ’r wouw of neet, in e paar menute hadde ze Celestin ’t pekske vaan Pipipètsje aongedoon en ’m, nog gawwer wie d’n echte clojn, gesjmink. Door z’n witte snoets, ziene groete, dik roed geverfde moond, zaog me ’t versjèl neet ins. Mèt ’t puntmötske op ziene knikker, sleipde de knechte ’m de tent in. Eine pakde ’m ze mötske aof en toekde ’m mèt ’ne rubberen hamer hel boven op z’n huif. Clöjnsje zakde inein. Ze lete ’m veur pampus in de piste ligke.
’t Publiek, dat meinde tot ’t mer kemedie waor, lachde z’ch haaf doed wie "eus menneke" eve later weer get bijkaom. ’r Prebeerde lansem op te stoon. Dat lökde d’n ierste kier neet. Heer veel obbenuits op ze geziech en bleef evekes ligke.
"Boe bin ’ch?" zag ’r tege z’n eige, wie ’r weer prebeerde op te koume en waggelentere vaan d’n eine kant vaan "de zandbak" nao d’n aandere sjeigelde.
Wie ’r tege de rand vaan de piste opleep, ging ’r bekans weer neer, want ’r strukelde euver z’n eige bein. ’r Voolt z’ch ’ns aon ziene kop en stoetde toen, per oongelök, zie mötske aof. Wie ’r ’t prebeerde op te rape, veel ’r weer op z’n stom snoets.
Umtot ziene moond ope stoont wie ’r neerging, umreie tot ’r zjus "hölp" reep, kraog ’r dee vol zand. Dat prebeerden ’r op ’n netuurleke meneer kwiet te weure. ’r Had e paar grummelkes zand in zien lochpiep gekrege en hoosde noe wie ’nen hoond. ’r Speide z’ch bekans z’n longe oet ze lief. ’t Publiek waor neet mie te hawwe. Me lachde z’ch kepot. Zie wiste neet totÿ. de.clojn gein kemedie späölde.
Wie ’r eindelek waor oetgehoos, pakde ’r zie pötterke aof bij wijze vaan excuis nao de lui en sjoof nao d’n artisteningaank trök. Eve zaog me häöm neet mie.
Al deen tied had ’r gei woord gesproke, allein mer bewoge, zjus zoe wie diech en iech ’t, in zoe geval, ouch zouwe doen. De bijval vaan de kiekers waor oongeluifelek. ’r Kraog ’n ovatie die menute lang aonheel. Al gaw joge de knechte d’n erme jong, nog hoostentere, weer de piste in, wat weer e komisch effek gaof veur de lui die zaote te kieke.
"Wie kin ’ne mins dat zoe bringe!"
"Levensech, e natuurtalent!" sjreve de gezètte de volgenden daag.
Wiste zie tot "euze jong" toen zoe döl wie ’ne kókkerel waor, d’n invaller-clojn nej loch kraog en ech haaf stikde!
’t Apenummer dat clojn Pipipètsje ouch ummertouw brach, kaom nao ’t optrejje vaan de peerdedressuur en de acrobate aon de trapèze.
Noe waos euze vrund bekans veur niks bang, alleinÿ veur ape: dao had ’r ’nen heilegen angs veur.
Heer zaot nog bij te koume vaan de mep op ziene knikker boe ze häöm e good oor geleie de piste mèt hadde ingejaog, wie de baas weer veur ’m stoont.
"Kom Clöjnsje, werk aon de winkel. De moos mèt "d’n breurkes" op!"
"Nein menier, ezzebleef. Toenstraks waor al erg genóg, iech zeen noe nog steerkes veur mien ouge."
"Meh menneke, de kins us toch neet in de steek laote. De geis gewoen weer nao binne. De ape kinne hun nummer zoe good totste allein merÿ"
"Directeur, zag geer mèt de ape? Geer wèt toch tot ’ch die neet moot, iech bin vreiselek bang deveur."
"Kom op, die doen d’ch niks en v’r höbbe geinen tied mie um dien smoesjes aon te hure. Allèh de moos, en wel direk".
Heer gaof de jong ’nen douw en trok ’m weer veur ’t publiek. De ape, boe me de kouwe al vaan had opegezat, dachte tot ‘t hunne meister waor, dee de tent inging en ze renden achter clöjnsje aon.
Zjus wie dee z’ch umdrejde um weer trök te goon, vloge zie nao binne.
Us menneke versjrók z’ch zelf ’nen aap wie ’r die kringe zaog en rende weer trök. De gansen tróp achter häöm aon.
Ze sproongen ’m op ziene kop, lepe veur, achter en oonder häöm door. In paniek rende Celestin roond in de piste.
De ape, die ’t e leuk späölselke voonte, wiste vaan gein oetsjeie. Eine zat z’ch ’t clojnsmötske dat "d’n dresseur" vaan ziene knikker aofgevalle waor, op ziene apekop. Dat zaog vreiselek gek oet. ’t Publiek lachde z’ch weer neer.
Vaan ’t veureg nommer aon de trapèze hoong nog ’n touw vaan de nok vaan de tent nao oonder. Wie de clojn die zaog bedach ’r z’ch gei memint, snapde ze z’ch en kledderde wie de bèsten acrobaat nao bove.
Weg van de ape dach ’r. Meh de ape, die beter kóste klumme wie ’t menneke, kaome ’m achternao. Ze snapde nao al boe ze z’ch aon vas kóste pakke.
Clöjnsje waor in doedsangs al bekans 10 meter bove de groond wie ’t kleinste eepke, dat neet gaw genóg nao bove kós koume, z’ch aon zien brookspiep vassnapde.
Noe waor deen aap of te zwoer veur dat dink, of de brook waos te aajd, in eder geval, op e gegeve memint zag ’t "krak" en sjäörde ze. ’t Bieske, dat geinen hawvas mie had, sjaarde nao get aanders um z’ch vas te pakke. ’t Innege wat ’t zaog, waor de oonderbrook vaan "de baas". Die pakden ’r ziech, meh d’n ellestik spróng kepot door ’t gewiech. Noe hóng euze clojn, mèt ze klein onderbreukske haverwege zien kneje, daobove en spartelde wie ’n iel aon ’n geert. De lui lachde z’ch ech kepot veur wat ze zaoge gebäöre.
Wie clöjnsje door had tot ’r bekans in z’n bloete vot veur zoeväöl ouge te kiek hóng, zjeneerden ’r z’ch vreiselek. Dat wouw ’r neet zien! Heer sloog z’n twie han veur z’n ouge, meh vergaotÿ tot ’r hoeg in d’n tóp vaan de cirk aon ’n touw hóng.
Ziene sjriew vaan sjrik ging verlore in ’t keke vaan ’t publiek op de tribunes en heer veel, wie ’ne bakstein, dreijentere nao oonder. Tot zie gelök kaom ’r op ’t vangnèt terech, dat nog neet waor opgeruimp. Drei kier veerden ’r trök de loch in en spróng toen, es had ’r ’t ingestudeerd, in ’t zand vaan de piste, zakde door z’n kneje en verdween, wie ’ne pijl oet ’ne baog, achter ’t gordijn.
De ovatie vaan ’t publiek waor euverweldegend, mehÿ Wie ’t binnen in ’ne mins oetzuutÿ dat geit geinen aandere get aon!

Mestreech, Gaston Chambille

 
   
 
     
   
©2009 Uitgeverij TIC