Uitgeverij TIC, Maastricht

1.
Het huis lag op een helling hoog boven de wijk Santa Teresa, een van de oudste wijken van Rio de Janeiro, achter hoge muren met glasscherven, prikkeldraad en camera-bewaking.
Als een bastion, dacht ze, onneembaar voor de horden armen die de stad bevolken.
Voor haar in de diepte lag het oude centrum met daarachter de baai van Guanabara en de Suikerbroodberg, die met het Christusbeeld op de bergen voorkwam op alle foto’s die ze tot dusver van Rio had gezien.
De sproeier op het gazon wentelde onophoudelijk en besprenkelde het gras en de bloemen daaromheen met een malse regen. Ze waren met zijn vieren. Jan, zij en de componist met zijn vrouw die hier woonden, en ze zaten in de schaduw van een palmboom, rond een kleine witte tafel in witte tuinstoelen. Op de tafel stonden longdrinkglazen met caipirinha, een cocktail van schijfjes limoen, rum en ijsblokjes, waarvan ze zo nu en dan een slok namen. Ze praatten, althans Jan en de componist. Zij en diens vrouw zwegen en glimlachten minzaam.
‘Wat er in wezen gebeurde,’ zei Jans collega in een zangerig, bijna lijzig Engels, ‘toen de bossa nova zijn intrede deed, was dat de samba werd ontdaan van zijn teveel aan percussie. De bossa nova bracht meer harmonie in de samba. Neem bijvoorbeeld de Samba de uma nota van Gilberto Gil en Tom Jobim.’
Nog maar amper was hij het nummer begonnen te zingen of Jan viel in.
De vrouw van de componist boog zich naar haar over.
‘Zo gaat het nu altijd,’ zei ze¸ ‘Zal ik u het huis laten zien?’
Lidia knikte, stond op en volgde de vrouw over het gazon naar de enorme villa, die hoog boven hen uittorende.
Binnen was het koel. De vloer van de woonkamer was belegd met zwarte granieten tegels, terwijl tegen de witte muren Paul Klee-achtige schilderijen hingen boven donkere leren fauteuils en tafels en stoelen. In het midden was een open haard. Op de randen van de schoorsteenmantel stonden maskers en poppen van hout in alle maten en soorten.
‘Wat zijn dat voor poppen?’ vroeg Lidia.
‘O, die worden gebruikt bij spiritistische séances, zoals macumba en candomblé. Ooit van gehoord?’
Lidia schudde haar hoofd.
‘Kom,’ zei de vrouw, ‘dan laat ik u iets zien wat u nooit zult vergeten.’
Ze liep achter haar aan de trap op naar boven. Daar bleek zich een terras te bevinden met uitzicht op de enorme bergketen achter het meer van Lagoa, dat in de wijk achter hun hotel lag, met links de twee bergstompen die de Twee Broers werd genoemd en uiterst rechts de berg met het Christusbeeld. Het was een hallucinerende aanblik. Terwijl de Twee Broers in het duister verzonken, leek Christus de laatste zonnestralen in zijn armen op te willen vangen.
‘Mooi, nietwaar?’
‘Ja, fantastisch!’ zei Lidia.
Beneden in de tuin werd nog steeds gehumd en geneuried.
‘U hebt een paar speciale vogels in de tuin,’ zei Lidia tot haar gastvrouw.
‘Ja,’ zei deze. ‘Heel speciaal.’
Het gehum en geneurie maakte plaats voor uitbundig gelach.
‘Uw man heeft veel talent,’ zei de vrouw.
‘Ik weet het,’ zei Lidia. ‘Muziek is alles voor hem.’