Uitgeverij TIC, Maastricht

Dao is niks in de wereld wat zoe röstig is es ’ne goudvès. Höb geer al ins ’ne goudvès zien zwumme in zie bokaal? Zoe’ne sjoene glanzende vès, mèt die glinsterende sjöbbe en z’n doorziechtige vinne? Mèt die kralle vaan ouge en die kiewe, die langzaam ope en touw goon. Ope en touw, aon ei stök door. Behalve in de winter es ’t water hiel erg kaajd is en ’t sjus is of de vès sliep mèt z’n ouge ope. Zeet wie heer mèt ziene moond hap in ’t water of in ’t zand, wie heer snuffelt euver de bojem vaan ’t aquarium, wie heer de zand opzoek, knawwelt, knawwelt en nog ins knawwelt en ’m daan weer oetblaos of ’t rouk is dee vèlt. ’t Is ’nen deftige vès, zoe’ne goudvès, mèt al dat goud en mèt die bezadigde manere. Heer vèlt noets oet d’n toen, behalve es heer ’ne centimeter of tien keutel achter ziech aonsleip. Meh dat kump daan umtot geer häöm gei good voor te ete höb gegeve.
Veer höbbe destieds mote lache, wie veer Ama die twie goudvèsse hadde gegeve, umtot ze get kompenij zou höbbe dao in Meerse. Al jaore had ze dat klein aquarium, dat op e vootstök stoont vaan eerdewerk. Dat stèlde e peurtsje veur mèt e vèsserke, tot ’n geert bove ’t water heel. Nog noets hadde veer e vèske daorin zien zitte. En wie ze toen nao Meerse góng, kaom eine vaan us op de gooj gedachte um dat bekske te völle mèt get water, get kiezelsteintsjes, e paar aordige waterplentsjes en twie neet al te groete goudvèsse.
Ama, die noets denao gebierd had, waors gans gelökkig demèt. Ze voont tot ze aon die vèskes mie kompenij had daan aon Ampa, want dee zag gei stom woord mie, behalve e paar sjeetgebedsjes, die neet al te lestig waore, wie ‘Jezus, Maria, Jozef’ of ‘Mijn Jezus Barmhartigheid’.
Wie iech ’n week later weer bij Ama kaom, zaog iech mer eine vès mie in ’t bekske. Iech vroog wat mèt d’n aandere gebäörd waor.
"Dee is doedgegaange," zag Ama. Ze kós miech neet vertèlle wat ’t bies gemankeerd had. De goudvès dee waor euvergebleve keek ins filosofisch nao boete en zwóm toen nao bove um get loch te happe. "Iech zeen tot heer zuver water moot höbbe," zag Ama.
Iech vroog: "Boe zeet geer dat aon?"
"Meh," zag Ama, "de zuus toch zelf tot dat bies nao loch kump happe."
"Dat kump," probeerde iech oet te lègke, "umtot geer de waterplante d’roet höbt gehaold. Die zörge deveur tot genóg zuurstof in ’t water is. Dat höbbe veer pas op sjaol gelierd."
"Die plante, dat waor ’n zwijnerij," zag Ama, "en ze höbbe miech gezag tot iech häöm zuver water moot geve, zoe gaw es heer nao loch hap."
"En gebäört dat dèks," vroog iech.
"Twie of drei kier per daag," zag Ama, "meh vaandaog is ’t werechtig al de veerde kier."
Dus Ama ging de vès water geve. Ze pakde de bokaal op en ging demèt nao de vaste wastaofel op häör kamer. Meh iers pakde ze nog ’n zeibaor, die ze vaan de keuke had geliend, en dao goejde ze ’t water in oet mèt vès en al. Wie de zeibaor good waor oetgeleek, zat ze die op ’n deukske op ’t dressoir. Tokke-tokke-tokke-tok zag de goudvès in de zeibaor.
Ama zag: "’t Glaas is gans voel, iech zal ’t evekes pótse mèt ’ne lap."
Iech zag: "Ama, geer moot dee vès neet druug laote stoon."
Meh Ama zag tot heer gans naat waor. En de goudvès zag mer weer ins: tokke-tokke-tok. Wie ze ’t bokaal zuver had, maakde dee vès trouwens neet mie zoeväöl spektakel. Ze goejde de zeibaor weer um in ’t bokaal en zat ’t toen oonder de kraon.
Iech zag: "Ama, geer moot iers ’t water d’rin doen en daan pas de goudvès."
Meh Ama had miech dao: "De zèks jummers zelf, tot iech ’m neet zoe lang druug maag laote stoon!"
De vès zwóm nog, mèt get minder euvertuiging es iers, verbeeldde iech m’ch, meh heer dreef in eder geval nog neet op ’n zij. In de zeibaor laoge e paar vaan die sjoen gouwe sjiibbe. Wie iech ’n week later weer bij Ama kaom, waor ’t bokaal hielemaol leeg. ’t Blónk wie ’ne spiegel.
Iech mós nog eve aon die goudvèsse dinke, wie iech ’t had euver ’t sterve vaan Ama. En iech moot ouch aon die goudvèsse dinke, noe iech miech rappeleer wie Ampa dao achter bleef in dat pension, boe ze zoe good veur häöm zörgde, boe ze häöm ederen daag zuver bèddegood móste geve, boe ze eder half oor kaome kieke of heer gei klein kemissieke mós doen, boe ze häöm z’n ete bijnao veurknawwelde en ’t häöm tot wied achter in ze keelgaat duide um häöm te helpe bij ’t slikke. ’t Heet neet väöl kinne helpe. Ampa heet Ama neet lang euverleef. En wie heer storf, bin iech ouch debij gewees. ’t Waor bijnao neet te mèrke tot dee mins doedging. Iech mós toen de roezekrans bejje, umtot iech jummers veur geistelik lierde. Dat had de zuster zoe verordeneerd. En ze móste op e gegeve ougenblik zègke: "Haw noe mer op, Ampa is ingeslaope."